У гэтай блакітнай смузе
Цяпло загасае паволі.
Ты побач маўкліва ідзі,
Прывязаны тысяччу ніцяў.
Сцяжына да хваляў вядзе,
Рабіны на голлях даволі,
У мроях, душы і жыцці —
Самота ўпярэмешку з лісцем.
Не вер жураўліным клінам,
Гарэзлівым снам лістапада,
Кляновай, бярозавай цішы,
Чаўнам, што ля прыстані дрэмлюць.
Сцяжыну — шапоткім слядам,
Смугу — птушкам вольным, крылатым.
Самоту абдымкамі знішчыць…
Сум знікне, калі ў гэта верыць.
|
|
